Jules de Corte (1924-1996) “zou wel eens willen weten: waarom zijn de zeeën zo diep?” Hij dacht: “misschien voor de vissen, die het water zo slecht kunnen missen. Of tot meerdere glorie van God, die de wereld schiep. Dáárom zijn de zeeën zo diep.” En ook vroeg hij zich af: “Waarom zijn de mensen zo moe. Door jachten en jagen en 10.000 vragen en ze zijn al zo lang op weg naar de vrede toe… Daarom zijn de mensen zo moe.”
Hij had ook eens, (in het lied ‘Het land van de Toekomst’) als een soort Noach, twee duiven losgelaten. Ze moesten het land van de toekomst verkennen. Maar ze kwamen niet terug. Evenmin twee raven; nooit weergekeerd. Hij had nog twee mussen. Dìe kwamen terug: “Maar vraag niet hoe. Ze hebben in mijn hand de geest gegeven. Waar glijden we in ’s hemelsnaam naar toe? Als er zelfs geen vogel meer kan leven…” Dat was dus zestig jaar geleden al zo…